เปปไทด์เบาหวาน

ในปัจจุบัน ยาเปปไทด์ได้ถูกนำมาใช้ในด้านการรักษาต่างๆ เช่น เบาหวาน ภูมิแพ้ ป้องกันการติดเชื้อ โรคอ้วน การวินิจฉัย เนื้องอก โรคข้ออักเสบ และโรคหลอดเลือดหัวใจ เมื่อเทียบกับยาเคมีโมเลกุลขนาดเล็กแบบดั้งเดิม ยาเปปไทด์ที่ออกฤทธิ์มีข้อดีที่ไม่เหมือนใคร เช่น น้ำหนักโมเลกุลเล็ก โครงสร้างเรียบง่าย และไม่มีการสร้างภูมิคุ้มกัน กลไกการออกฤทธิ์ที่ชัดเจนและผลข้างเคียงต่ำ ความบริสุทธิ์สูงสังเคราะห์และการสังเคราะห์ที่ง่าย ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ตลาดยาเปปไทด์ทั่วโลกมีอัตราการเติบโตแบบผสมมากกว่า 12% และขนาดของตลาดอยู่ที่เกือบ 20 พันล้านดอลลาร์ ซึ่งสูงกว่าตลาดยาโดยรวม จากการวิจัยตลาดเพื่อความโปร่งใส ตลาดยาเปปไทด์ทั่วโลกคาดว่าจะสูงถึง 23.7 พันล้านดอลลาร์ในปี 2020 กลายเป็นทิศทางที่สำคัญสำหรับการวิจัยและพัฒนายาตัวใหม่ของบริษัทยาต่างประเทศ บริษัทยายักษ์ใหญ่ Pfizer, Merck, Roche, Eli Lilly, Novartis, Sanofi, Bayer และบริษัทยาข้ามชาติขนาดใหญ่อื่นๆ ได้ลงทุนในการวิจัยและพัฒนายาเปปไทด์ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ในปัจจุบัน ยาเปปไทด์ที่เป็นตัวแทนระดับโลก ได้แก่ liraglutide, dulaglutide, glatiramer acetate, leuprorelin acetate, octreotide acetate, goserelin และ eserin goserelin และ exenatide เป็นต้น

ตอนนี้ต่อต้านเบาหวานเปปไทด์รวมถึง Exenatide Acetate CAS 141732-76-5, GLP-1 (7-37) CAS 106612-94-6, Glucagon CAS 16941-32-5, Dulaglutide CAS 923950-08-7, Albiglutide CAS 782500-75-8, Liraglutide CAS 204656-20-2, Lisiraglide CAS 320367-13-3, Pramlintide Acetate CAS 196078-30-5, Tirzepatide CAS 2023788-19-2, Semaglutide Cas 910463-68-2

โรคเบาหวานเป็นโรคเรื้อรังที่มีปัจจัยเสี่ยงหลายประการ การเกิดโรคที่ซับซ้อนและเกิดขึ้นได้ตลอดชีวิต ผู้ป่วยที่มีภาวะน้ำตาลในเลือดสูงมักมาพร้อมกับความดันโลหิตสูง ไขมันในเลือดสูง และภาวะดื้อต่ออินซูลิน ความดันโลหิตสูงและน้ำตาลในเลือดสูงมักเกิดขึ้นพร้อมกัน ในขณะที่ผู้ป่วยโรคความดันโลหิตสูงประมาณ 60% อาจมีระดับน้ำตาลในเลือดเพิ่มขึ้นหรือความทนทานต่อกลูโคสผิดปกติ

ภาวะก่อนเป็นเบาหวานขึ้นอยู่กับรูปแบบการใช้ชีวิตเป็นหลัก และระยะเริ่มแรกคือการควบคุมระดับน้ำตาลในเลือดด้วยยาลดน้ำตาลในเลือดในช่องปากซึ่งแสดงโดยเมตฟอร์มิน เมื่อค่า glycosylated hemoglobin ของผู้ป่วยยังคงเกิน 7 หลังจากรับประทานยาลดน้ำตาลในเลือดในขนาดสูง จำเป็นต้องมีการบำบัดด้วยอินซูลิน อินซูลินเป็นส่วนที่สำคัญที่สุดของการรักษาทางเลือกที่สามและสี่ และเป็นแนวป้องกันสุดท้ายสำหรับผู้ป่วยโรคเบาหวาน ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา สารยับยั้ง DPP-4, ตัวรับ GLP-1 และยายับยั้ง SGLT2 ได้เติบโตขึ้นอย่างมาก

ในปี 1980 พบว่า glucagon-like peptide-1 (GLP-1) มีผลทางสรีรวิทยา เช่น การกระตุ้นการสังเคราะห์และการหลั่งอินซูลินที่ขึ้นกับกลูโคส การยับยั้งการตายของเซลล์บีเซลล์ islet และการปราบปรามการหลั่งของกลูคากอน GLP-1 และโพลีเปปไทด์หลั่งสารหลั่งฮอร์โมนโปรอินซูลินที่ขึ้นกับกลูโคส (GIP) จะถูกขับออกจากลำไส้ตลอดทั้งวันและระดับของโปรตีนจะเพิ่มขึ้นหลังอาหาร GLP-1 และ GIP จะเพิ่มการสังเคราะห์อินซูลินและปล่อยเมื่อความเข้มข้นของกลูโคสในเลือดเป็นปกติหรือสูงขึ้น กิจกรรมของ GLP-1 และ GIP ถูกยับยั้งโดย dipeptidyl peptidase DPP-IV ( DPP-IV ) ซึ่งไฮโดรไลซ์ enteroglucagon อย่างรวดเร็วและปิดการใช้งาน การยับยั้งกิจกรรม DPP-IV ช่วยลดการเสื่อมสภาพของ enteroglucagon ซึ่งเพิ่มความเข้มข้นของ GLP-1 และ GIP ที่ใช้งานอยู่ในพลาสมาและส่งเสริมการหลั่งอินซูลิน ซึ่งจะช่วยลดระดับน้ำตาลในเลือด ดังนั้น ยาเปปไทด์ที่มีพื้นฐานจากการยับยั้ง DPP-IV จึงเป็นจุดร้อนสำหรับการพัฒนาเช่นกัน แต่การวิจัยในปัจจุบันยังคงมุ่งเน้นไปที่การพัฒนาและการใช้เปปไทด์ที่ทำหน้าที่ที่เกี่ยวข้อง และไม่มีการรายงานยาที่เกี่ยวข้องกับเปปไทด์ออกสู่ตลาด ยาเปปไทด์ที่ได้รับการอนุมัติส่วนใหญ่สำหรับการควบคุมระดับน้ำตาลในเลือดในผู้ป่วยเบาหวานคือตัวรับ GLP-1 agonists และมีตัวรับ GLP-1 อยู่ 8 ตัวทั่วโลก ได้แก่ somalutide, exenatide, liraglutide, abilify, dulaglutide, lisnatide และ benalutide สำหรับโซมาลูไทด์ที่เกี่ยวข้อง การลดระดับกลูโคสและการลดน้ำหนักในผู้ป่วยเบาหวานชนิดที่ 2 ที่ได้รับการรักษาด้วยการฉีดโซมาลูไทด์สัปดาห์ละครั้งนั้นดีกว่ายาหลอก เซเลกิลีน กลาร์จีนอินซูลิน U100 และ exenatide ที่ออกฤทธิ์นานอย่างมีนัยสำคัญ และสูตรประจำสัปดาห์ของดูลากลูไทด์, ลิรากลูไทด์, โซมาลูไทด์ และเอ็กซีนาไทด์เป็นสูตรที่ออกฤทธิ์ยาวนานซึ่งสามารถคงรักษาไว้ได้หนึ่งสัปดาห์ อย่างไรก็ตาม มีผลข้างเคียงบางอย่างของตัวรับ GLP-1 ซึ่งโดยทั่วไปไม่ส่งผลต่อการรักษา เช่น เอ็กเซลูไทด์และลิรากลูไทด์มีอัตราการเต้นของหัวใจเพิ่มขึ้นเล็กน้อย